Anielski Niewolnik - 11

Cloud ze śmiechem obserwował jak jego córka bawi się w ganianego z Aurą i Clearą. Chłopak podczas swojego pobytu wniósł do życia wszystkich wiele pozytywnych rzeczy. Dla przykładu dwunastolatka zaczęła się coraz częściej uśmiechać, a  brunetka w ogóle zgodziła się do wzięcia udziału w samej zabawie, co już samo w sobie było godne podziwu dla chłopaka, że udało mu się ją nakłonić. Przecież rówieśniczka jego syna nigdy nie brała udział w czymś takim, gdyż jak sama mówiła to „nie jest dobrym zajęciem dla damy.”, a teraz? Ten chłopak po prostu cuda tworzył.

- Berek! – Dziewiętnastolatka wpadła na chłopaka z taką siłą, iż obydwoje przewrócili się, opadając na trawę. W tym samym czasie do ojca dołączył Lou, patrząc na scenę jaka się przed nim i ojcem rozgrywała. Zacisnął palce w pięści, czując nieodgadnioną złość.

- Już, zaraz… – wysapał uśmiechnięty chłopak. Mimo zmęczenia, wstał spod dziewczyny, sam pomagając jej stanąć na równe nogi.

- Nie mam już siły do dalszej zabawy – przyznała się, odgarniając kilka kosmyków, jakie uciekły jej spod koka.

- Nie tylko ty. – Madeline pojawiła się przy nich, oddychając szybciej. – Może dołączymy do ojca i brata? – dodała, wskazując na wcześniej wymienionych. Aura przytaknął, nagle znajdując w sobie nowe pokłady energii i biegnąc w ich kierunku. Słyszał jak dwunastolatka wydaje z siebie cichy okrzyk zaskoczenia na taki obrót sprawy, jednak i tak zaraz poszła w jego ślady, tak jak i brunetka.

- Nie przemęczajcie się… – Blondyn spojrzał rozbawiony na trójkę osób, którzy właśnie do niego przybiegli. Wszyscy usiedli wygodnie przy stoliku czekając, aż któraś ze służek przyjdzie do nich z herbatą i ciastem.

- To było zabawne. – Najmłodsza z obecnych skomentowała przed chwilą zakończone zajęcie.

- Jak to zabawy. One na ogół są zabawne – wytknął jej brat, patrząc uważnie na Aurę i Clearę. Dziewczyna widocznie przyglądała się chłopakowi.

- Lou, opanuj swój swawolny język – warknął mężczyzna, patrząc groźnie na swojego pierworodnego. Czasami naprawdę zastanawiał się, kiedy on stał się taki wredny.

- Tak, tak. – mruknął cicho, machając lekceważąco dłonią. – Przy okazji, słyszałem o waszym wyjściu na jakieś zakupy – zwrócił się do brunetki, która uśmiechnęła się tajemniczo do niego, kiwając głową.

- Tak. Postanowiłam pokazać Madeline kilka ciekawych miejsc – powiedziała cicho, zabierając do rąk filiżankę, którą właśnie postawiła przed nią służka i nalała do niej herbaty. Wciągnęła aromat naparu do nozdrzy, uśmiechając się mimowolnie. Wzięła małego łyka, powoli delektując się smakiem. – Sądzę, iż nie wrócimy prędzej, niż na kolację. Mam nadzieję, że nie ma pan nic przeciwko?

- Ależ nie, nic nie szkodzi. – Mężczyzna uśmiechnął się do niej delikatnie. Cieszył się, iż taka ułożona i kulturalna dziewczyna będzie przyszłą żoną jego syna.

- A ty? – Lou zwrócił się do ojca, chcąc sprawdzić, czy będzie miał jakieś zajęcie.

- Mam spotkanie ze znajomymi w interesach. Wrócę dopiero jutro na śniadanie – odparł, nakładając sobie na talerzyk kawałek jabłecznika.

- Świetnie… – mruknął do siebie pod nosem, uśmiechając się zwycięsko. Już domyślał się jak wykorzysta ten czas, gdy nikogo nie będzie. I nie było to sprawdzenie sprawności trzech zabaweczek, które zresztą nie zaintrygowały go aż tak bardzo, jednak – no cóż. Co jakiś czas musiał sobie ulżyć, a jakoś z Clearą nie chciało mu się pieprzyć trzy razy dziennie, co dla niego było normą.

Gdy ojciec, siostra, oraz Cleara wychodzili, nawet podszedł do nich i uśmiechnął się. Co prawda nie był to jakiś pogodny uśmiech, tylko ironiczny, co już nie przyszło do gustu Cloudowi, mimo to mężczyzna nie skomentował tego słowem. Sam fakt, że życzył im udanych zakupów, oraz w jego przypadku, interesów, to w swój swoisty sposób było niezwykłe. Tym bardziej, jak chłopak podszedł do swojej narzeczonej i złożył na jej wargach lekkiego całusa, szepcąc jeszcze, aby się dobrze bawiła. Później dziewiętnastolatek tylko patrzył triumfalnie jak wchodzą do powozów i odjeżdżają, tym bardziej, iż rozpoznał w woźnicy jego ojca, Zacka.

Kolejną rzeczą którą zrobił, było pójście do sypialni fioletowłosego, co zaraz uczynił. Nawet przed wejściem do środka zmusił się do zapukania. Przecież musi zrobić na nim jakieś wrażenie. Byle tylko odniosło to swój zamierzony skutek.

Siostra nie musiała mu o tym mówić. Sam zauważył, iż młodziak stał się mniej ufny w stosunku do niego. Jak starał się unikać konfrontacji, gdzie byli by tylko oni dwaj. Możliwe, iż było to spowodowane tym, jak na samym początku zaczął go traktować, a potem co zrobił mu na drugi dzień. Ale do cholery! Minęły już trzy tygodnie! Od tamtej pory zachowywał się normalnie. Żadnych podtekstów, nic. Zwykłe rozmowy, niestety w towarzystwie, jednak jeśli to miało sprawić, że dzieciak zacznie mu ufać, to mógł to ścierpieć.

Otworzył drzwi, gdy tylko usłyszał ciche „proszę”. Od razu nacisnął na klamkę, wchodząc do środka i zamykając je za sobą. Rozglądnął się sprawdzając, gdzie chłopak się znajduje. Widząc go siedzącego na parapecie, uśmiechnął się tajemniczo podchodząc bliżej. Dzieciak spojrzał na niego, jego wargi wygięły się delikatnie ku górze, jednak obydwoje zdawali się wiedzieć, iż było to robione tylko z grzeczności.

- Przyszedłeś w jakimś konkretnym celu? – spytał, wstając z miejsca i robiąc niepewnie krok ku dziewiętnastolatkowi.

- Jak zwykle pogadać, tylko że bez świadków – odparł od razu, kładąc się na jego łóżku. Miał już przygotowany plan, żeby nie było. – Ale nie martw się; nic ci nie zrobię. Obiecuję. – Dłonią narysował w powietrzu krzyż, co miało by dodatkowo potwierdzać jego słowa.

- Dobrze, a o czym chciały ze mną rozmawiać? – spytał anioł, idąc za jego przykładem. Postanowił dać mu jeszcze jedną, ostatnią szansę. Przecież, gdyby chciał, to wykorzystał by okazję już dawno. Przynajmniej tak sądził.