Tajemnice - 1

Ohaaaa ^^
Od dzisiaj zaczynam umieszczać na blogu opowiadanie z Prince of Tennis. *.*

Część z was może już miała okazję je przeczytać, gdyż cztery rozdziały znajdują się na fanfiction.net. Niemniej jednak postaram się w szybkim czasie uaktualnić te opowiadanie tak, aby piąty rozdział (który planuję opublikować najpóźniej za tydzień - tj. 19.08) pojawił się równocześnie na obu stronach.

Jednak nie przedłużając już więcej, zapraszam do zapoznania się z historią naszych znanych tenisistów. ^^

- Geez, dlaczego kapitan za każdym razem hartuje nas na śmierć? – jęknął Momoshiro siadając na ławce obok Ryomy, który to właśnie popijał sobie wody z butelki. Pierwszoroczniak spojrzał na niego spod czapki, nie odzywając się jednak. Odwrócił zaraz wzrok, patrząc jak Kikumaru coś żywo opowiada Oishiemu i Fujiemu. – Ej, nie jesteś na mnie zły za coś, prawda? – spytał, jednocześnie zastanawiając się z jakiego powodu chłopak mógłby się do niego nie odzywać. Dwunastolatek mruknął coś tylko niewyraźnie wstając ze swojego miejsca i kierując się w stronę szatni. – Ej no, przepraszam! – krzyknął za chłopakiem zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego, iż przyciąga tym samym uwagę reszty drużyny.

- Czyżbyś się pokłócił z Ochibim? – Eiji zaraz pojawił się przy o rok młodszym chłopaku, spoglądając na niego z psotnym uśmiechem. – Och, czyżbyś właśnie powiedział mu, iż wolisz jednak dziewczyny? – szepnął konspiracyjnie, dźgając go lekko palcem w policzek.

- C-c-c-c-co ci przyszło do głowy senpai?! – Takashi zareagował odrobinkę zbyt gwałtownie, odsuwając się od rudowłosego. 

- Nie musisz się tak z tym ukrywać… przecież ja zawsze służę dobrą radą. – Kikumaru uśmiechnął się prawie jak małe dziecko, które dostało w końcu obiecanego przez mamę lizaka. – Wujek Dobra Rada, melduje, iż jest dostępny o każdej porze dnia i nocy~! – po czym odbiegł ze śmiechem.

- Ech, źle to zrozumiałeś, senpai… – westchnął zrezygnowany, załamując ręce. Nie dość, że Echizen jest na niego obrażony, to jeszcze rudzielec wyobraża sobie niewiadomo co.

- A co miał źle zrozumieć, Momo-senpai? – mruknął chłopak patrząc uważnie na bruneta swoimi brązowymi tęczówkami.

- Ach, ty weź się nie skradaj! – powiedział troszkę ostrzej niż chciał. Zaraz potem spojrzał odrobinkę spłoszony na pierwszaka, który najwidoczniej nie widział nic dziwnego w jego odzywce. – I czego się nie odzywałeś przed chwilą? – dodał, by zakryć swoją ulgę, iż chłopak się nie jest na niego obrażony.

- Och… zamyśliłem się troszkę – odparł jakby nigdy nic. – A później przypomniało mi się, iż miałem wziąć leki… uuuops. – Zamilkł, przypominając sobie, iż nikt o tym nie ma pojęcia.

- Jakie leki? – szepnął, zauważając, że chłopak wydał się przez przypadek. Echizen złapał trzynastolatka za nadgarstek, wyprowadzając go z kortów do pokoju klubowego.

- Jeśli komuś powiesz, to cię zabiję. – Brunet o zielonym refleksach spojrzał poważnie na swego senpaia. – Jeśli tak bardzo musisz wiedzieć, to są tabletki przeciwbólowe. Na głowę, ostatnio miewam migreny.

- Jasne. Sprawdzę. – Nim pierwszak zdążyłby zareagować, Momoshiro już znajdował się przy jego torbie, grzebiąc w niej.

- Ej, co ty robisz?! Baka! Zostaw to natychmiast! – wrzasnął wściekły doskakując do fioletowookiego, starając się wyrwać mu swoje rzeczy. Niestety Momo zdążył już wyciągnąć opakowanie, jakie go interesowało. Szybko spojrzał na nazwę produktu, by się zorientować.

- Kłamałeś! – warknął chwytając chłopaka za koszulkę i potrząsając nim gwałtownie. Szklane naczynie spadło na ziemię, szczęśliwie się nie tłukąc, jednak poturlało się pod ławkę.

- No i co z tego!? – Chłopak chwycił za przeguby starszego, chcąc odciągnąć je od niego. – To i tak nic takiego. Przecież i tak nikomu nie powiesz!

- Takiś pewny swego? – Takashi przycisnął mniejszego chłopaka do ściany, patrząc na niego groźnie. Widząc jak ten krzywi się z bólu, odciągnął go od niej by zauważyć, iż wystawał tam mały gwóźdź. – Przepraszam… Nic ci nie jest?

- Odwal się… Idź lepiej powiedź kapitanowi o tym co znalazłeś w mojej torbie… o ile się przyznasz, że w ogóle coś takiego robiłeś… – Uśmiechnął się kpiąco, poprawiając czapkę.

- Ty, grozisz mi?! – w tej chwili brzmiał niczym wściekły buldog.

- Nie, senpai. Jedynie stwierdzam fakty. – Uśmiechnął się kpiąco, by zaraz poczuć, jak coś uderza z dużą siłą w jego policzek, który już zaczyna pulsować tępym bólem. Przez siłę uderzenia, upadł na ziemię, ramieniem niefortunnie uderzając o stojącą zaraz obok ławkę. Spojrzał w bok, a widząc leżący tam swój lek, szybko wyciągnął po niego rękę, by zaraz schować go do kieszeni spodenek.

W tym samym czasie drzwi do szatni otworzyły się, a w nich stanął Fuji. Szatyn widząc, co się dzieje, od razu podszedł do najmłodszego chłopaka, pomagając mu wstać.

- Po tym jak Kikumaru-kun powiedział, o waszym skłóceniu domyślałem się, że to dziwne, abyście nagle szli razem tutaj chyba, że chcieliście się jeszcze pokłócić bez świadków. Nie sądziłem jednak, iż byłbyś w stanie uderzyć swojego kouhai’a, Momo-chan. – Fuji westchnął, ciesząc się jednak, iż powiedział Tezuce, że to on sprawdzi, czy wszytko ok. Jeśli kapitan by to zobaczył, z pewnością odbiło by się to też na innych.

- To moja wina, Fuji-senpai – powiedział Ryoma podchodząc do torby i zapinając ją. – To ja sprowokowałem Momoshiro-senpai’a. Cóż, sądzę, iż nie powinienem mówić źle o Kuchiki-san z klasy 2-3, która tak bardzo podoba się senpai’owi.

Obydwoje byli zdziwieni wypowiedzią chłopaka, lecz Momo zaraz się zreflektował. Domyślił się już, iż to on bierze na siebie całą odpowiedzialność, ratując jemu tyłek.

- To nie zmienia faktu, że nie powinienem był cię uderzyć – zauważył cicho, podchodząc do chłopaka, pod czujnym wzrokiem seniora. – Przepraszam. – Wyciągnął przez siebie rękę, którą niższy chłopak za chwilę uścisnął.

- Dobra, a teraz Momo idziesz na trening, a ja pójdę z Ryomą-kunem do pielęgniarki, by zobaczyła te ramię. – Widząc jego minę dodał. – Nie patrz się tak na mnie, widziałem i tyle.

- Dobrze. – Brunet poszedł smętnie na kort, zastanawiając się jednocześnie, czy na pewno nie powinien nikomu o tym mówić. Bał się o zdrowie Echizena; nie chciał, żeby przez coś takiego miał później kłopoty.

- Oj, oj, oj. Coś ty taki przybity? – Doskoczył do niego rudzielec, kątem oka widząc jak Fuji prowadzi Echizena w kierunku szkoły. Inni najwidoczniej też to zauważyli.

- Nic takiego… – burknął cicho. Niech tylko da mu spokój. I tak już miał wielkie wyrzuty sumienia, za to co mu zrobił.

- A gdzie poszedł Fuji z Echizenem? – Nie ustępował trzecioklasista, nie spuszczając ze wzroku chłopaka. Widział jak reszta przysłuchuje im się.

- Nie wiem. Echizen się coś źle poczuł i Fuji-senpai zaprowadził go do pielęgniarki, czy coś – powiedział szybko, zaraz od niego odchodząc. Usiadł ze zrezygnowaniem na ławce, przyglądając się jak inni już przeprowadzają jakieś mecze sparingowe.

Ech, to wszystko było takie niesprawiedliwe. Dlaczego ten mały go okłamał w takiej sprawie? Przecież byli przyjaciółmi, nie? Nie ufał mu aż tak, żeby przemilczeć całą sprawę?

Co jakiś czas wyglądał, czy może Echizen nie wraca, jednak w pewnym momencie jego uwagę przykuła inna postać, a mianowicie Ryuzaki-sensei, pod której to opieką był klub tenisowy.

- Ryu-sensei idzie – powiedział podchodząc do  Reprezentantów Szkoły. Wszyscy bez słowa poczekali, aż kobieta podejdzie do nich.

- Och, a gdzie Echizen-kun? – spytała trenerka rozglądając się na boki.

- Musiał na chwilę wyjść… – powiedział Eiji, uśmiechając się do kobiety słodko.

- No cóż, jemu to mogę powiedzieć równie dobrze później. – Niegdyś szatynka – gdy teraz jej włosy pokryte były siwizną – uśmiechnęła się lekko. – Chciałam powiedzieć, iż dostałam list, na temat tegorocznego Międzynarodowego Turnieju Tennisa Ziemnego.

- Ha!? Naprawdę?! – krzyknął rozentuzjowany rudzielec, patrząc na kobietę błyszczącymi oczyma. – Czyli to znaczy, że wybrali kogoś z naszej szkoły?!

- Tak. – Kiwnęła głową, wyciągając spod bluzy kopertę. Otwierając list, upewniła się, że nikt nie zagląda jej przez ramię do tekstu po czym powiedziała – Tak oto na Międzynarodowy Turniej Tenisa Ziemnego w kategorii szkół gimnazjalnych i licealnych, pojedzie… – Tu zrobiła pauzę patrząc po kolei na każdego z nich. – trzecioroczny Tezuka Kunimistu, oraz nasz pierwszoroczny Echizen Ryoma! – zakończyła wręcz krzycząc, przez co, ci nieregularni zaczęli patrzeć w ich kierunku z zaciekawieniem, zastanawiając się o co chodzi.

- Brawo dla kapitana! – krzyknął Kikumaru, a inni mimo, iż nie mieli pojęcia o co chodzi, zawtórowali mu. – Bra-wo, bra-wo, bra-wo! – Widząc zbliżających się w ich kierunku dwóch pozostałych członków reprezentantów szkoły, wybiegł do nich rzucając się młodszemu chłopakowi na szyję. – Brawo, ochibi! Dostałeś się na MTTZ!

- Że co? – Chłopak odepchnął się od chłopaka prawą ręką, lewą jak na razie nie poruszył.

- To, co słyszałeś! – Fuji uśmiechnął się delikatnie. – To spore osiągnięcie. Rzadko komu udaje się to w tak młodym wieku. Z tego co wiem, w historii tego turnieju jeszcze nie brał udziału żaden dwunastolatek. Kikumaru-kun, a czy ktoś jeszcze się tam dostał? – zwrócił się do akrobatycznego deblisty, który zaraz naburmuszył się cały.

- Kapitan… I mówiłem, żebyś tak do mnie nie mówił. Obiecałeś – dodał z wyrzutem. Razem doszli do reszty.

- Tak, tak. Przepraszam za to, Eiji-san. – Szatyn uśmiechnął się delikatnie. – Gratuluję, Tezuka – zwrócił się do przyjaciela, który kiwnął lekko głową. – Sensei, kiedy zaczyna się turniej?

- Piszą, że mają wstawić się za trzy tygodnie. – odparła przeglądając tekst. – Zawody odbywają się tym razem w Miami.

- Uch?! Ci to mają farta! – Kikumaru gwizdnął z zachwytem, zawieszając się na ramieniu młodszego chłopaka.

- Już potwierdziłam wasze przyjście. A o pieniądze się nie martwcie, sponsorzy turnieju opłacają uczestników. – uśmiechnęła się do nich przyjaźnie.

- Nigdzie nie jadę… – burknął Echizen, jednak i tak nikt tego nie usłyszał, z powodu radosnego krzyku Eijiego. – Z resztą nieważne. – Zgrabnie wyślizgnął się spod senpaia, który nieprzygotowany na coś takiego, runął z cichym jękiem na ziemię.

- Dobra twoja Echizen-kun, co nie? – zagadał do niego Fuji. – Do tego czasu ramię już z pewnością nie będzie ci tak bardzo dokuczać. Tylko, abyś nie przemęczał się teraz.

- Taa… – mruknął, poprawiając niedbale czapkę.

- Ramię? – Momo patrzył spłoszony to na senpai’a, to na kouhai’a. Nie sądził, że chłopak, aż tak mocno uderzy się o tą ławkę.

- Nic takiego. – Starał się zbyć go. Jednak to i tak sprawiło, iż nauczycielka podeszła do niego bliżej, po czy chwyciła go za lewę ramię, sądząc, iż chodzi o te drugie. Przecież przed chwilą używał tej ręki, przy ustawianiu swojej czapki.

- Itaaaai! – krzyknął czując ostry, przeszywający do szpiku ból. – Puszczaj, boli! – Wyrwał się przerażonej kobiecie, odskakując jeszcze na parę kroków. Pogładził lekko bolące miejsce, patrząc uważnie na wszystkich.

- Echizen, do czasu, aż ci się nie polepszy, nie będziesz brał udziału w treningach. Fuji mówił coś o tygodniu, więc tyle i ja zabraniam ci ćwiczyć. – zawyrokował Tezuka, spoglądając z surowym wyrazem na dwunastolatka. – Koniec zajęć na dziś… – zwrócił się do reszty, sam zaczynając kierować się w stronę szatni.