Vampire Bridegroom - 7

Dziewczynka weszła powolnym krokiem do kuchni, przytulając do swojej malutkiej piersi ukochanego pluszaka i rozglądając się za swoją mamusią. Niestety, kobiety nie było w pomieszczeniu, dlatego też zaraz wyszła z kuchni, kierując się do salonu, a zaraz potem podreptała w kierunku gabinetu tatusia.

Skoro mamy nie było w kuchni, to pewnie musiała pójść albo do taty, albo poszła do miasta kupić coś dobrego na kolację.

Uśmiechnęła się nieśmiało, pukając do pokoju i wchodząc do środka. Jej wzrok od razu padł na tatę, który pochylał się nad mamą, leżącą na plecach na biurku. Yuki jęczała cichuteńko, w czasie gdy Kaname kąsał delikatnie jej szyję, widocznie kołysząc subtelnie biodrami. Słysząc jednak czyjeś wtargnięcie, zamarł podnosząc głowę i patrząc na niepewne oblicze córeczki.

- Yumeki… – sapnął cicho, odsuwając się praktycznie od razu od Yuki, która zaraz zeskoczyła sprawnie z biurka, poprawiając się nieznacznie. Wampir natomiast zapiął szybko spodnie, po czym podszedł zaraz do dziewczynki, kucając przy niej i przytulając jej małe ciałko do siebie. – Tatuś z mamusią właśnie mówili sobie jak bardzo się kochają. Tak jak ja właśnie mówię to tobie – mówiąc to, pocałował ją delikatnie w oba policzki. To zawsze działało na nią. Przecież to nie był już pierwszy raz, gdy mała przyłapała ich w tak intymnej sytuacji.

- Coś się stało, że przyszłaś, kochanie? – Yuki również podeszła do nich, z tym wyjątkiem, że ona objęła zarówno córeczkę, jak i swojego męża.

- Chciałam się spytać, kiedy ja będę mogła pobawić się z konikami – odparła cicho, patrząc na nich prosząco, błagalnie wręcz. – Harume i Argentus wydają się naprawdę dobrze bawić. Ja też tak… – Dziewczynka zamilkła czując jak jej rodzice zamarli, a ojciec bardzo wyczuwalnie spiął mięście ramion. Zaraz też mężczyzna odsunął się od nich, podchodząc do komody i pociągając za jedną z książek, która okazała się być ukrytą dźwignią. Regał przesunął się ukazując wszystkim gablotkę z różnego rodzaju bronią. Kaname ściągnął dwa miecze, po czym zamknął tajny schowek. Jeden, widocznie mniejszy miecz podał Yuki, sam udając się w kierunku okna i zasłaniając zamaszyście zasłony.

- Kaname? – Yuki patrzyła na niego bez zrozumienia. Tylko kilka razy widziała swojego brata i męża w takim stanie, a za każdym razem niepokoiło ją to tylko bardziej.

- Przybycie Argentusa może być kluczowe do odnalezienia twojego przyjaciela. Jednak wiąże się to też z pewnym ryzykiem – odparł, odwracając się i kierując ku wyjściu. – Sam sprawdzę wszystko, a wy tu zostańcie. W razie gdyby bariera okazała się być zbyt słaba, użyj tego miecza do obrony. Jest zabójczy tylko dla tego, kogo chcesz nim zranić. Wyjątkiem są członkowie naszej rodziny. – Puścił córeczce pokrzepiający uśmiech, po czym opuścił gabinet, a zaraz potem można było słyszeć trzask drzwi frontowych.

~ * ~

Harume złapał się mocniej koszulki srebrnowłosego, chowając głowę w zagłębieniu jego szyi. Jeszcze nigdy nie zdarzyło mu się jeździć tak szybko konno i do tego jeszcze na oklep. Lilia wręcz cwałowała po lesie, sprawnie wymijając drzewa i przeskakując zwalone konary. Argentus natomiast śmiał się głośno sprawiając, że co chwilę przerażone ptaki zrywały się z gałęzi drzew, ulatując jak najdalej od nich.

- Zwolnij trochę! – krzyknął cicho, starając się przedrzeć przez donośny śmiech chłopaka. Nie to, że się bał. Jednak czuł się troszkę niepewnie, jeżdżąc z taką prędkością bez siodła. W takiej sytuacji utrzymać się było o wiele trudniej, więc i o wypadek było o wiele szybciej. A przecież jak któryś z nich spadłby w tej chwili z pędzącej klaczy, na złamaniach to by się nie skończyło.

- Nie mów, że się boisz~! – Chłopak był w wyśmienitym humorze i nawet fakt, że teraz przecież uciekali nie odbierała mu radości. Dawno nie czuł takiej adrenaliny w żyłach.

Jak zauważył, młody Kuran nie był jeszcze uświadomiony o pościgu, z czego był wewnętrznie naprawdę rad. Nie wiedział jak bardzo Harume jest podobny do ojca i jak zachowałby się w sytuacji, gdyby tylko powiedział mu, co jest grane.

- Nie o to chodzi. Po prostu Biała Lilia jest z pewnością zmęczona. – Ostatnie zdanie oprzytomniło trochę chłopaka, który pociągnął odrobinę za wodzę, zwalniając klacz do galopu i zaraz skręcając ją gwałtownie w prawą stronę. – Gdzie my w ogóle jedziemy?

- Do zamku – odparł, dokładnie w chwili, kiedy Lilia wyskoczyła z lasu, biegnąć właśnie przez jakąś wielką łąkę. Była ogromna i miało się wrażenie, że nigdy się nie skończy. Doprawdy musiała mieć wiele kilometrów długości, skoro jej najdalsze miejsca zdawały się zlewać z horyzontem.

- Ale tam nic nie ma. – Dokładnie w tej samej chwili, jak wypowiedział te słowa, dojrzał coś naprawdę bardzo zjawiskowego. Otóż kilkaset metrów przed nimi obraz zaczął się załamywać, by zaraz ukazać całkowicie inne miejsce.

Właśnie dojeżdżali do wielkiej bramy, prowadzącej do jakiegoś miasta, a gdy bardziej uniósł głowę mógł ujrzeć zamek, jaki wywyższał się nad miastem i do którego najprawdopodobniej właśnie zmierzali.

Harume wzdrygnął się wystraszony. Właśnie uświadomił sobie, na co przystał jak Argentus poprosił go o przysługę. To nie była zwykła przejażdżka. To było coś o wiele gorszego. Zgodził się na zabranie się, gdzie tylko starszy chłopak sobie zażyczy.

Srebrnowłosy jednak zatrzymał klacz gwałtownie przed samą bramą, zaraz zmuszając Lilię, aby szła tuż obok muru.

- Gdzie my właściwie jesteśmy? – mruknął cicho w chwili, kiedy chłopak przez nim, zwolnił konia do stępa. Klacz parkała cicho, oddychając o wiele głośniej i szybciej. Widać, jej wiek nie wpływał już dobrze na jej kondycję. – Myślałem, że chciałeś zabrać mnie do tamtego zamku.

- Chciałem, abyś w to uwierzył. Musieliśmy zgubić pościg, a nie byłem pewien tego, jak zareagujesz na wieść, że ktoś na nas poluje – oznajmił, odwracając się delikatnie przez ramię i spoglądając na twarz Harume. Chłopak był naprawdę podobny do swojego ojca. Byli praktycznie jak dwie krople wody, jednak jednocześnie czuł, że chłopakowi czegoś brakuje. Czegoś, co posiada tylko i wyłącznie Kaname.

- W odległości czterystu metrów od domu powinna przecież działać cały czas bariera.

- Gdyby działała, to byśmy nie uciekali – warknął cicho, podnosząc odrobinę górną brew, a wyższemu chłopcu ukazały się malutkie kiełki, jakie jeszcze niedawno zgryzały się w jego szyję. – Dlatego stwierdziłem, że najlepszym wyjściem będzie udanie się w pobliże Mrocznego Królestwa. Było pewne prawdopodobieństwo, że nasi gońcy zaprzestaną ścigania nas, jak tylko zauważą, gdzie zmierzamy i tak się stało.

- Skąd niby to wiedziałeś, Argentusie? – Harume patrzył nieufnie na plecy srebrnowłosego. To wszystko nie chciało się jakoś trzymać kupy.

- Stąd, że odkąd odzyskałem pa… – zamilkł, uświadamiając sobie jakby to wszystko zabrzmiało. – Nie wiem jak ciebie, ale mnie mój ojciec informuje praktycznie o wszystkim. Dlatego też mogłem dowiedzieć kilku istotnych rzeczy na temat tej grupy, która zaatakowała ludzi koło Diabelskiego Młyna.

- Chcesz mi powiedzieć, że mój ojciec mi nie ufa? – Aż zacisnął mocniej dłonie ze złości. Nie wiedział jak to się działo, ale w te chwili miał ochotę złapać go za włosy i cisnąć nim o ziemię. A jeszcze nie tak dawno martwił się o niego i miał nadzieję, że nic mu nie jest.

- Nie, Kaname po prostu nie chce mieszać ciebie i reszty w swoje sprawy. Mego ojca jedynie interesuje to, abym do końca swoich chwil pozostał przy nim – odparł, cmokając cicho na klacz, która od razu przystąpiła do wolnego galopu. Zmierzali właśnie w kierunku rodzinnego miasta Kurana.

~ * ~

Kaname wyciągnął miecz z pochwy, kiedy tylko kilkunastu ludzi zbliżyło się do niego jeszcze bardziej. Jednocześnie nie spuszczał ich z wzroku, gotowy zareagować na każdy ich  najmniejszy ruch. Spodziewał się, że oprócz Argentusa mogą pojawić się tu jeszcze inne osoby, jednak nie sądził, że będzie to taka pokaźna gromadka.

Dziewczynka dała ręką znak swoim ludziom, aby pozostali na swoich miejscach. Jednocześnie uśmiechnęła się szerzej, schodząc zgrabnie z konia.

- Nie chcę mieć z tobą żadnych zatargów, Kaname Kuranie – powiedziała cicho, podnosząc delikatnie ręce do góry. Jakoś też nie kryła się z tym, że trzymała w nich dwa małe sztylety.

- Jednak śmiesz tu przychodzić, Hiou. – Spojrzeniem omiótł jeszcze raz mężczyzn, stojących w gotowości za ostatnią latoroślą rodziny Hiou i czekających na najmniejsze jej skinienie. – Sądziłem, że po śmierci matki odeszłaś w poszukiwaniu rodziny swojego ojca.

- Było tak – przyznała dziewczyna, a jej oczy zalśniły soczystą czerwienią. – Tak samo jak przysięgłam ci przed moim odejściem, że nie będę szukała zemsty ani na tobie, ani tym bardziej na tym żałosnym łowcy.

- W takim razie czego tu szukasz? – Wampir stanął przy niej, ostrze przykładając do jej zgrabnej szyjki. Dziewczyna nawet nie drgnęła, spoglądając na niego bez wyrazu.

- Argentus Dolor. Nie, Zero Kiryuu jest pod wpływem przeklęcia mojej zmarłej matki. – Nie zwracając uwagi na miecz przy jej krtani, odwróciła się dłonią przywołując do siebie najdalej stojącego żołnierza. – Starałam się go złapać już wiele razy, jednak za każdym razem mi umykał. Tak samo jak teraz. Nim zdążyliśmy zbliżyć się na odpowiednią odległość, ten już zwiał na koniu wraz z twoim ukochanym synem.

Kaname zmrużył niebezpiecznie oczy.

- Jak to uciekł z moim synem?! – warknął cicho, spoglądając zaraz na żołnierza, który otworzył przed nimi średniej wielkości szkatułkę. – Co to ma znaczyć!? – spytał groźnie, wskazując na zawartość.

- Te lalki są częścią „Lunarnego Królestwa”, a przynajmniej tak znane są w szerszym kręgu. W rzeczywistości one są wami. – Dziewczynka odsunęła się delikatnie, wracając z powrotem do swojego wierzchowca i wsiadając na niego. – Tobą, twoją Yuki, twoimi przyjaciółmi, oraz bliźniakami Kiryuu. Jedną z tych ostatnich lalek ma twoja córeczka, Yumeki. Chcę ją odzyskać. Tylko wtedy wszystko wróci do normy.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Tego nie musisz wiedzieć. Macie czas do nowiu – zbyła go, zawracając konia i ciskając go piętami. Ogier zarżał cicho, ruszając kłusem przed siebie. Wojownik natomiast skłonił się nisko, zamykając szkatułę i odchodząc wraz z innymi mężczyznami.

Kaname skierował się do domu powolnym krokiem. Musiał przecież sprawdzić tą dziwną lalkę. Już wcześniej uważał, że jest podejrzana. Teraz wizyta córki Shizuki Hiou – Shiny tylko go w tym upewniła.