Anielski Niewolnik - 23

Amaru wrzasnął rozdzierająco czując wdzierającą się do jego klatki piersiowej mackę Śmierci. Zaraz to samo uczyniła druga część tej istoty, jednak Aura tylko odchylił głowę w tył, zaciskając zęby.

- Anioł chcący uratować anioła, który dla spełnienia własnych celów, staje się Nieczystym. – Każdy z obecnych, mógł usłyszeć lekko wibrujący głos, jednak nikt nie mógł dokładnie sprecyzować, skąd on pochodzi.

- I do tego taki młody… – Drugi jakby bardziej delikatniejszy głos, rozbrzmiał dźwięcznie, a obydwie chmury przybrały bardziej ludzkie kształty. Teraz widzieć można było, iż to ich prawice tkwiły w klatkach obydwu aniołów. – Czy ty, zdajesz sobie sprawę młodzieńcze z tego, jakie to niesie ze sobą konsekwencje?

- Tak… – stęknął cicho, bojąc się, iż głośniejsze dźwięki mogą wydać fakt o jego bólu. – Jednak jestem gotowy na takie poświęcenie.

- Czy aby na pewno? – Śmierć będąca przy nim wydawała się przekrzywić głowę na bok, jakby niedowierzając jego słowom, bo było słyszalne w barwie jego głosu.

- On w głębi siebie nie chce, abyś mu pomagał…

- A ty możesz stracisz nawet życie, jeżeli osądzimy, że to będzie solidną zapłatą za jego dalszą egzystencje. A przecież masz powód, dla którego nie powinieneś umierać i wiesz dobrze, o czym jest mowa. A on również wydaje się być dzięki tobie lepszym człowiekiem. Chcesz postawić to na szali, by tylko uratować osobę, która przy ostatnim waszym spotkaniu naruszyła granice twojego umysłu, wkradając się tam i siejąc zamęt. Jesteś pewny swojej decyzji?

- Amaru jest dla mnie jak brat… – wychrypiał, czując jak mu słabo. Chciał, żeby zrobili to, co mieli zrobić i przestali wreszcie zadawać te irytujące pytania.

- To o niczym nie świadczy… – Obydwie zjawy odsunęły się od nich i podążyły w swoim kierunku. Będąc obok siebie, ich niematerialne ciała w jednej chwili stały się namacalne. Pierwszym był mężczyzna ubrany w czarne poszarpane szaty; zapewne to on był Demonem Śmierci. Krótkie, krucze włosy i tego samego odcienia rogi, oraz nietoperze skrzydła. Drugą osobą była kobieta, odziana w białą szatę, opasaną złotą szarfą na biodrach. Jej długie platynowo białe włosy zdawały się sięgać za jej kostki. Ona sama wydawała się nie mieć skrzydeł, jednak zaraz rozwiała takowe wątpliwości, rozpościerając je w całej okazałości. Lekko przezroczyste pióra, zdawały się mienić pod wpływem słońca.

- Musisz sprecyzować, co jest dla ciebie ważniejsze. Ten, który jak sam powiedziałeś, jest dla ciebie jak brat, czy młodzieniec o zaniepokojonym spojrzeniu, jakiego nie udało mu się zamaskować, mimo jego starań? – Kobieta, wskazała na obydwu młodzieńców, na których i Aura zawiesił swój wzrok.

- Nie słuchaj tej starej kurewskiej szmaty. – Amaru, mimo braku sił, odepchnął się od blondyna, robiąc parę kroków do przodu. W między czasie, nim ten chciał go z powrotem złapać, wynurzył ostrze z między jego żeber i części organów, jakich miecz po prostu nie trafił. Krew uwolniona od wewnętrznej metalowej tarczy, teraz spłynęła w nadmiarze z rany po skórze na piersi i brzuchu, zanikając w materiale spodni. Brunet zachwiał się lekko, dopiero teraz ukrywając do tej spory złożone skrzydła. Włożył rękę do kieszeni, wyciągając z niej coś na kształt pomniejszonej piersiówki. Szybko otworzył buteleczkę i przechylił ją, spijając jej zawartość, nie przejmując się, iż kilka kropel niebieskawej cieczy, stoczyło się po jego brodzie. Przełknął, patrząc prosto na fioletowowłosego anioła, który wydawał się być zbity z tropu. – Teraz już nie musisz wybierać, prawda? To co zażyłem, to wywar renegujący. Moje rany w tej chwili samoistnie się goją. Tak więc, nie ma już problemu. – Uśmiechnął się cwane, do lądującego tuż przy nim anioła. – A ty spierdalaj kurwo, wraz z tym twoim alfonsem.

Anielica fuknęła cicho, po czym wraz z swoją demoniczną częścią Śmierci, zniknęła, co towarzyszyło z cichym odgłosem pyknięcia.

- Co to ma znaczyć? – mruknął cicho, zbity z tropu złotowłosy anioł.

- To, że wolę, aby dzieciak się nie poświęcał. Niech będzie z tym młodym głupkiem; przecież od razu widać, że ich do siebie ciągnie – warknął cicho, podchodząc do demona i dźgając go mieczem, którym jeszcze nie tak dawno tkwił w nim. – A ty masz mnie się słuchać. Jakbyś zapomniał, jestem twoim panem… Ukarzę cię za twoją niesubordynację.

- Nie mogę się tego doczekać, mój Najokrutniejszy Panie. – Demon uśmiechnął się szeroko, ukazując szereg ostrych zębów, które mogły by służyć jako piła.

- Wracamy do Avaritanox… – zażądał, podchodząc jeszcze do brata i oddając mu jego miecz. Swój natomiast podniósł z ziemi i podrzucił ku górze, gdzie te zapłonęło czarnym płomieniem, które prawie natychmiast zgasło, nie zostawiając niczego po sobie i mieczu.

- Amaru… – spojrzał na osiemdziesięciosześcioletniego anioła, który podbiegł do niego, wtulając się kurczowo w jego ramię. – Nie odchodź, proszę…

- Kiedyś się jeszcze spotkamy… – Odepchnął go lekko od siebie. – …a do tego czasu, baw się dobrze ze swoim boyem.

Podszedł szybko do rodowitego mieszkańca Pandemonium, jaką te miejsce jeszcze otrzymało nazwę, który wyciągnął z kieszeni poszarpanych spodni jakiś artefakt, po czym łapiąc księcia za kark, zrobił ruch ręką ku dołowi, a ich zaraz pokryły płomienie; te same, jakie przed chwilą „strawiły” jego miecz.

- Nie…! – Blondynowi nie udało się dobiec do brata i wyrwać go z tego jakże zjawiskowo mrocznego pokazu. – Głupi, nawet nie wiesz ile cię szukałem…